Het is gebeurd...

Het is gebeurd...

Mijn lichaam gaf al langer aan dat het teveel aan het worden was en nu daar sinds kort ook pijn bij het ademen en een drukkend gevoel op de borst bij kwam, is de grens bereikt. Zeggen de dokter en mijn psycholoog, want ikzelf had het niet door...

Zit nu dus een poosje thuis. De eerste dag dacht ik " oh, dit kan ik wel, wat tijd voor mezelf, ondertussen wat opruimen, wat tv kijken, even niks anders doen dan aan mezelf denken"... Dus eerst Kleine Lieverd naar school gebracht, en dan een warme douche, lekker lang. Daarna ben ik op de bank gekropen met een dekentje en een kop warme chocolademelk, en keek naar enkele afleveringen van mijn favoriete reeks. En toen was het al tijd om de Kleine Lieverd te gaan halen want het was woensdag. De rest van de namiddag met de Lieverds doorgebracht, niets moeilijk aan...

En dan de 2e dag... Die zag ik ook zitten: no problem dacht ik. Dus eerst weer Kleine Lieverd naar school en dan naar huis, wat eten. Ik had het plan om wat was-achterstand in te halen, dus ik zet de wasmachine aan en een droogmachine. En ik kan misschien alles poetsen, nu ik ongestoord mijn ding kan doen. Héérlijk!
Enkele uren later komt mijn moeder binnen, ze komt elke donderdag op bezoek. En ze treft daar deze mama aan die meteen in huilen uitbarst... Want van alle goeie plannen is niks in huis gekomen, enkel gestofzuigd, maar dat moest omdat ik een pot met suiker had laten vallen...
Weg plannen en goeie voornemens voor die dag, ik kon het niet. De gedachten in mijn hoofd hadden volledig vrij spel, omdat er geen afleiding was van Grote of Kleine Lieverd, ik kon me niet concentreren...

Ik ben perfectionistisch én een geweldige controlefreak. Mijn vrienden noemen me vaak al lachend "de stresskip", maar ze hebben gelijk: als ik het gevoel heb dat de zaken niet onder controle zijn door mezelf of anderen, krijg ik stress.

En nu had ik dus geen controle over mijn gedachten, ik probeerde het wel maar het lukte niet...

Dus de 2e dag dat ik thuis was, was verschrikkelijk... Ik besefte toen dat mijn psycholoog en de huisarts gelijk hadden en ik wat rust moet nemen. En moet leren om mijn gedachten te controleren en dan vooral ze gecontroleerd tot rust te brengen. Want dat is de enige manier om zelf tot rust te komen...

Daar gaan we dus aan werken de komende tijd... Mediteren, veel lezen over vanalles wat ik interessant vindt, en vooral rusten dus...

Ik heb ondertussen vernomen dat er nog enkele van mijn vrienden, familie en kennissen thuis zitten omdat ze rust nodig hebben. Ik wil ze veel sterkte wensen. Ook de mensen rond die mensen: oordeel niet te snel alstublieft. We zijn dan misschien niet fysiek ziek maar dat wil niet zeggen dat er niet iets mis is. Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden, ik geloofde zelf niet dat er iets mis was.
Sterkte dus aan iedereen, maar vooral aan mezelf...