Het is gebeurd...

Het is gebeurd...

Mijn lichaam gaf al langer aan dat het teveel aan het worden was en nu daar sinds kort ook pijn bij het ademen en een drukkend gevoel op de borst bij kwam, is de grens bereikt. Zeggen de dokter en mijn psycholoog, want ikzelf had het niet door...

Zit nu dus een poosje thuis. De eerste dag dacht ik " oh, dit kan ik wel, wat tijd voor mezelf, ondertussen wat opruimen, wat tv kijken, even niks anders doen dan aan mezelf denken"... Dus eerst Kleine Lieverd naar school gebracht, en dan een warme douche, lekker lang. Daarna ben ik op de bank gekropen met een dekentje en een kop warme chocolademelk, en keek naar enkele afleveringen van mijn favoriete reeks. En toen was het al tijd om de Kleine Lieverd te gaan halen want het was woensdag. De rest van de namiddag met de Lieverds doorgebracht, niets moeilijk aan...

En dan de 2e dag... Die zag ik ook zitten: no problem dacht ik. Dus eerst weer Kleine Lieverd naar school en dan naar huis, wat eten. Ik had het plan om wat was-achterstand in te halen, dus ik zet de wasmachine aan en een droogmachine. En ik kan misschien alles poetsen, nu ik ongestoord mijn ding kan doen. Héérlijk!
Enkele uren later komt mijn moeder binnen, ze komt elke donderdag op bezoek. En ze treft daar deze mama aan die meteen in huilen uitbarst... Want van alle goeie plannen is niks in huis gekomen, enkel gestofzuigd, maar dat moest omdat ik een pot met suiker had laten vallen...
Weg plannen en goeie voornemens voor die dag, ik kon het niet. De gedachten in mijn hoofd hadden volledig vrij spel, omdat er geen afleiding was van Grote of Kleine Lieverd, ik kon me niet concentreren...

Ik ben perfectionistisch én een geweldige controlefreak. Mijn vrienden noemen me vaak al lachend "de stresskip", maar ze hebben gelijk: als ik het gevoel heb dat de zaken niet onder controle zijn door mezelf of anderen, krijg ik stress.

En nu had ik dus geen controle over mijn gedachten, ik probeerde het wel maar het lukte niet...

Dus de 2e dag dat ik thuis was, was verschrikkelijk... Ik besefte toen dat mijn psycholoog en de huisarts gelijk hadden en ik wat rust moet nemen. En moet leren om mijn gedachten te controleren en dan vooral ze gecontroleerd tot rust te brengen. Want dat is de enige manier om zelf tot rust te komen...

Daar gaan we dus aan werken de komende tijd... Mediteren, veel lezen over vanalles wat ik interessant vindt, en vooral rusten dus...

Ik heb ondertussen vernomen dat er nog enkele van mijn vrienden, familie en kennissen thuis zitten omdat ze rust nodig hebben. Ik wil ze veel sterkte wensen. Ook de mensen rond die mensen: oordeel niet te snel alstublieft. We zijn dan misschien niet fysiek ziek maar dat wil niet zeggen dat er niet iets mis is. Dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden, ik geloofde zelf niet dat er iets mis was.
Sterkte dus aan iedereen, maar vooral aan mezelf...

Over stuk gaan en doodgaan...

We zitten in de auto, de Kleine Lieverd en ik. Ze zit naast me en zingt luidkeels mee met de nieuwe K3-cd, heerlijk om te horen. Ik probeer me ondertussen te concentreren, want ik rij op een ringweg op het linkse baanvak, vrachtwagens inhalen terwijl het stortregent. Kleine Lieverd zegt "mama, kijk eens hier" en ik vertel haar dat ik me even moet concentreren tot ik de vrachtwagens voorbij ben, als ik weer op het rechtse rijvak zit wil ik graag kijken... Ze kijkt ook naar buiten, en ziet de gutsende regen over de voorruit stromen, en de antenne van de 2CV wiebelt heen en weer door de wind.

"Oei mama, het waait wel heel hard, zo meteen gaat de antenne dood!" Ik vertel haar dat de antenne niet leeft, dus ook niet dood kan gaan. Dingen die niet leven gaan stuk, niet dood. "Hoe weet je dan wanneer iets leeft en wanneer niet?" Mmm, ik denk na... Als het een hart heeft? Nee, want dat hebben planten niet... Oh, ik weet! "Als iets kan groeien, dan leeft het" antwoord ik de Kleine Lieverd. En om het te duiden, noem ik een paar dingen op, en zegt zij me of die leven of niet... Straatlantaarn leeft niet, verkeersbord leeft niet, boom leeft wel, gras leeft ook... Ze snapt het, en kijkt weer naar buiten.

In stilte geef ik mezelf een schouderklopje, weer een levensles bijgebracht :)
Tot plots "Mama, als een tak van een boom valt, is de boom toch nog niet meteen dood, is hij dan stuk? " Oei... Euhm... Ja, als een tak van een boom valt is de boom niet dood, ze weet dat de bomen verder groeien (haar oma's wonen in een bos, daar heeft ze dit al genoeg gezien). "Ja, een boom is dan stuk, en niet dood".
"En kunnen mensen ook stuk en toch niet dood?" Oh jee... Euhm... "Ja, maar dat noem je anders, dan zeg je dat iemand gewond is".
En dan draait de Kleine Lieverd haar hoofdje naar mij, en vraagt me "Mama, en de regen, leeft die?"
Goh, nu ben ik wel benieuwd wat ze zelf denkt. "Ik denk wel dat de regen leeft mama, want die groeit ook". Ah ja? Hoezo? "Wel, als een regendruppel tegen het raam plakt, is dat een babydruppel, en dan komt daar nog een druppel bij en wordt dat een mama-druppel of papa-druppel. En die maakt soms weer een babydruppel op het raam, en soms ook niet. En als die druppel opgedroogd is, is die gestorven... "

Ik vertel haar dat dit heel mooi gevonden is, en dat ik het niet weet, maar dat dit zeker een goeie uitleg kan zijn... Mijn Kleine Lieverd kijkt weer naar buiten, naar de groeiende druppels op het raam...

Liefde voor muziek!

Veel mensen die hoogsensitief zijn, zijn gevoelig voor kunst en muziek... Ik ben niet echt vatbaar voor kunst, zeker bij moderne kunst denk ik (geef toe, jij ook?) "dat kan ik ook".

Van muziek echter, dat kan echt een grote invloed hebben op mij.
Vooral op mijn stemmingen dan. Afhankelijk van welke muziek ik luister, gaat mijn stemming mee...

Ik gebruik deze "gave" dan ook te pas en te onpas... :)

Zo kan ik enorm opgefokt geraken van "botsauto-muziek". Ken je die? De house muziek van de jaren '90 (mijne jongen tijd), die nu terug vaak gedraaid wordt. Vorig jaar deed ik mezelf voor mijn verjaardag "Gunter D's botsauto muziek" cadeau, en die bewaar ik in de auto. Als ik de Kleine Lieverd naar school heb gebracht, en ik heb 's ochtends een vergadering op de planning waarvan ik al weet dat ik er ga moeten staan, of dat er anders over me heen gelopen wordt, dan zet ik die cd op. Al "boenkend" rij ik naar het werk, en tegen dat ik aan kom ben ik helemaal opgefokt :) Moet wel een gek gezicht zijn, zo'n boenkende muziek, ikke die meezingt/roept, en dat in mij 2pk...

Een ander voorbeeld is een variant hierop: ik wil me sterk voelen, maar ben wel nog steeds meegaand. Dan zet ik metal op, zoals Metallica ofzo. Kan ik loeihard meezingen, maar blijft toch sympathiek. Een beetje van "blijf-uit-mijn-buurt-behalve-als-je-echt-een-vraag-hebt voor-mij".

En dan nog rustgevende muziek natuurlijk. Als ik voel aan mijn lichaam dat de stress weer de hogerhand neemt, en mijn gepieker mijn hoofd verhit, dan zoek ik rustgevende muziek. Ik ben bijvoorbeeld gek op Laïs, of op Keltische muziek. Lekker rustgevend...

En dan tenslotte de muziekstijl die mijn Grote Lieverd echt niet kan appreciëren, jazz. Deze muziek heb ik leren kennen dankzij Liezemie, mijn soulmate... Als ik die muziek hoor, dan droom ik weg naar late avonden, mijmeren over de toekomst, rode wijn en mannen... Als ik jazz hoor (heb geen voorkeur), dan voel ik me mezelf... Dan hoef ik niets te forceren, dan ben ik dus gewoon mijn gevoelige zelf...

Dit is hét liedje voor mij... Krijg nog steeds kippenvel als ik het hoor...

Dus das mijn gevoeligheid voor muziek.
Nu ben ik benieuwd, hebben jullie dat ook, dat muziekstijlen een bepaalde stemming teweeg kunnen brengen? Ben benieuwd naar jullie reacties!

Dankbaarheid...

Ik heb de laatste dagen wat traantjes gelaten... Echt gehuild...
Maar voor een keer niet uit verdriet of boosheid, maar uit dankbaarheid en liefde.

Voor mijn zoektocht naar mezelf zoek ik op dit moment naar mijn goede karaktereigenschappen. En natuurlijk zijn die er, maar ik zie ze niet goed...

En dankzij mijn lieve collega's, mijn goeie vrienden en familie, maar vooral dankzij de Grote Lieverd en de Kleine Lieverd voel ik me sterker... En dat ontroert me!

Grote Lieverd zette zelfs alles eens op een rijtje voor mij, mijn goede punten en mijn werkpuntjes... Ik weet dat dit voor hem niet evident is door zijn dyslexie, hij heeft het toch gedaan voor mij!

En dat ontroert me! Dus, dank je wel iedereen! Ik ga glunderend slapen zo meteen ;)

Een vol hoofd ziet er zo uit!

Eén van de eigenschappen die ik heel erg heb als hooggevoelige, is dat mijn hoofd steeds vol zit met gedachten. Me concentreren op één ding is zeer moeilijk, er flitsen steeds gedachten, dingen door mijn hoofd.
Zo heb ik standaard steeds een liedje in mijn hoofd. Dit verandert een paar keer per dag, maar dus steeds muziek in mijn hoofd. Gelukkig heb ik een goeie smaak, maar het gebeurt ook wel eens dat één van mijn collega's of vrienden dit door heeft, en steeds een zeer fout liedje begint te zingen. Tja, en dan kan ik dus aan niets anders denken...

Daarnaast komen er huishoudelijke taken aan bod "oh, vanavond moet ik het PMD aan straat zetten, heeft de  Kleine Lieverd zwemmen deze week? Wat gaan we eten straks, heeft de hond nog eten eigenlijk?"... En natuurlijk heb ik zo'n gedachten ook over mijn job.

En dan komt er nog eens bij dat ik mezelf héél vaak (lees: te vaak) zit af te vragen wat iemand van me vindt: " was dat daarnet een grappige opmerking van mij, was die lach oprecht of uit beleefdheid? Zit mijn haar wel een beetje ok, vinden ze me niet raar? Hebben ze gehoord dat ik aan het zingen was in mezelf?"

Ik probeer dit soms uit te leggen aan de Grote Lieverd, die dit dus helemaal niet heeft, en die kan het niet vatten... Als hij achter het stuur van onze auto zit, dan vraag ik al wel eens "waar denk je aan?" Dan zegt hij: "niets, ik ben aan het rijden". (Voor alle duidelijkheid, ik vel hier geen oordeel over de capaciteit van mij als vrouw om meerdere dingen tegelijk te doen, en dat hij dat dus blijkbaar niet kan, omdat hij een man is, dat zeg ik dus zeker niet he! :) )

Enkele dagen geleden zag ik deze afbeelding: een man vraagt aan zijn vrouw om te tekenen wat er in haar hoofd omgaat:

Klik op deze link naar de originele post van de man, waar je de tekening kan vergroten.

Ze denkt dus aan hem, maar ook aan het werk, de kinderen, haar borsten,... En dat allemaal op enkele minuten tijd.

Zo voelt het dus, in het hoofd van een HSP'er (HoogSensitiefPersoon)...

Mijn eerste blog-bericht!

Hier gaan we dan, mijn eerste Blog-bericht!

Ik zal me eerst en vooral even voorstellen.
Ik ben Lien, en woon ergens in het midden van België, samen met mijn Grote Lieverd en mijn kleine lieverd.

- iets waar ikzelf moet op oefenen om te doen -

Op dit moment ben ik 32 jaar, Grote Lieverd wordt deze zomer 34 jaar en mijn lieve Kleine Lieverd wordt deze zomer 6 jaar al...

Ik weet sinds een drietal jaren dat ik hooggevoelig ben. Wat dit precies inhoud voor de niet-kenners verduidelijk ik in een later bericht wel. Alleszins, sinds ik me hiervan bewust ben, zijn er een heleboel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Meteen na mijn "diagnose" (oh, zo klinkt het alsof ik zwaar ziek ben, is dus niet zo!) besefte ik dat mijn dochtertje ook veel van deze karaktertrekjes had. Ik ben me dus een beetje gaan verdiepen in dit onderwerp, dat zal je op deze blog wel merken.

Dus, het hoofdthema op deze blog zal hooggevoeligheid zijn, en hoe ik hiermee om ga. Ik werk op dit moment voltijds, volg avondschool én heb enkele hobby's en passies. En natuurlijk daarnaast nog een huishouden te runnen, sociale contacten te onderhouden, én ons huisje wat verbouwen. Veel dus, zeker voor een hoogsensitief persoon!

Dus ook over deze onderwerpen kan af en toe iets tevoorschijn komen in deze blog.

Zo, ziehier mijn eerste bericht, ik hoop snel jullie reacties te lezen op mijn berichtjes!